w zaprzęgu

См. также в других словарях:

• przeprząc — dk XI, przeprzącprzęgę, przeprzącprzężesz, przeprzącprząż a. przeprzącprzęż, przeprzącprzągł, przeprzącprzęgła, przeprzącprzęgli, przeprzącprzężony, przeprzącprzągłszy a. przeprzęgnąć dk Vc, przeprzącnę, przeprzącniesz, przeprzącnij, przeprzącnął …   Słownik języka polskiego

• wyprząc — dk XI, wyprzącprzęgę, wyprzącprzężesz, wyprzącprząż a. wyprzącprzęż, wyprzącprzągł, wyprzącprzęgła, wyprzącprzęgli, wyprzącprzężony, wyprzącprzągłszy wyprzęgnąć dk Vc, wyprzącnę, wyprzącniesz, wyprzącnij, wyprzącnął a. wyprzącprzągł, wyprzącgła,… …   Słownik języka polskiego

• chodzić — ndk VIa, chodzę, chodzisz, chodź, chodził 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, udawać się dokądś stawiając kroki, stąpając» Chodzić lekko, szybko, pieszo, piechotą. Chodzić na palcach, energicznym krokiem. Chodzić po lesie, po górach. Chodzić… …   Słownik języka polskiego

• cugant — m IV, DB. a, Ms. cugantncie; lm M. y, D. ów przestarz. «koń używany tylko w czterokonnym lub sześciokonnym zaprzęgu cugu; koń cugowy» Para cugantów …   Słownik języka polskiego

• duha — ż III, CMs. dudze (duże); lm D. duh «drewniany kabłąk służący w zaprzęgu jednokonnym do przymocowania gązew chomąta do hołobli» ‹białorus., ukr.› …   Słownik języka polskiego

• gidran — m IV, DB. a, Ms. gidrannie; lm M. y zootechn. «koń półkrwi angloarabskiej, bardzo wytrzymały, nadający się zwłaszcza do zaprzęgu, a także pod wierzch» ‹od imienia ogiera› …   Słownik języka polskiego

• hołobla — ż I, DCMs. hołoblali; lm D. hołoblali zwykle w lm «w zaprzęgu jednokonnym: dwa dyszle, między które wprzęga się konia» Koń w hołoblach. ‹białorus.› …   Słownik języka polskiego

• kierat — m IV, D. u, Ms. kieratacie; lm M. y «urządzenie do napędu, np. sieczkarni, młockarni; zespół przekładni kół zębatych i wał przegubowy poruszany przez zwierzęta w zaprzęgu» ∆ Kierat pompowy «w kopalnictwie naftowym urządzenie składające się z… …   Słownik języka polskiego

• lejc — m II, D. a; lm M. e, D. ów ( y) zwykle w lm «część uprzęży, sznur lub rzemień przywiązany z obu stron do uzdy i służący do kierowania koniem w zaprzęgu; także rzemień stanowiący część uzdy; cugle, wodze» Ująć, ściągnąć lejce. Ściągnąć konie… …   Słownik języka polskiego

• luz — m IV, D. u, Ms. luzzie; lm M. y 1. «miejsce wolne, przestronne, dużo miejsca; także czas wolny w godzinach przeznaczonych na jakieś inne zajęcia» Mieć luz w mieszkaniu. W zaprogramowanym dniu mieli trochę luzu. ◊ pot. Mieć luzy «mieć chwile wolne …   Słownik języka polskiego

• łajka — ż III, CMs. łajkajce; lm D. łajkajek «pies z grupy szpiców, hodowany głównie na Syberii, średniej wielkości, o sierści białej lub czarnej, często łaciatej, używany do polowań i w zaprzęgu; w lm rasa tych psów» ‹ros.› …   Słownik języka polskiego